Ostatnie dni...

... spędzam opatulona kotami. Wszystkie trzy szukają bliskości, która mnie cieszy i dobrze mi robi na myśli. Akcja odchudzania trwa - oczywiście prowadzi ją Z.; ja zbyt miękka jestem na sprzeciwianie się Gusiowemu "miau";)

Za każdym Sisulowym drapaniem w szybę łapię ją i biorę do łóżka, gdzie przytrzymuję na siłę.

*   *  *

Żołędzie podebrane leśnym dzikom i przyniesione nam jako prezent sprawdzają się świetnie. Są głównym narzędziem zabaw nocnych.

*   *   *

Koty nadal na diecie. Gusia głodna próbuje wydrapać mi dziury w nogach. Nusia robi baranki, a Sisi - standardowo - drapie w szybę.

*   *   * 

Karlik, z jednym oczkiem, wciąż szuka domu.

*   *   *

Wkrótce dodam kilka nowych linków do książek o zwierzętach.

Pucu - pucu, chlastu - chlastu

Gdy Nusia była mała kładła się koło mojej głowy i iskała mnie dopóty, dopóki byłam w stanie wytrzymać ów higieniczny zabieg. Kilka ostatnich dni pobytu Piranii u nas upłynęło Nusi na dokładnym szorowaniu Małego Czarnego Kota. Teraz nie ma Piranii, a Nusi chyba spodobało się czyszczenie kogoś jęzorkiem, bo przed chwilą - już drugi raz w ciągu tygodnia - podjęła próbę wypucowania mi włosów (na szczęście mam teraz krótkie włosy i ta Nusiowa pieszczota nie sprawia mi bólu).

I jak tu się odgonić od kota, który z maślanym spojrzeniem, mrucząc wyrywa się do wylizywania swojego człowieka...

Pytanie

Sisi budzi mnie co rano. Wcześnie rano. Nawet bardzo. Budzi, czeka kurtuazyjnie aż napełnię miskę, równie kurtuazyjnie posmakuje tego, co w misce i układa się do snu.

To po co ona mnie budzi?

Cicho tak jakoś...

Wczoraj w południe pojawili się Z. i A. aby odebrać Piranię. Stwierdzili, że jest bardziej niż była błyszcząca, że urosła, co nas ucieszyło, bo wstyd byłoby oddawać zabiedzonego kota.

Wieczorem uświadomiliśmy sobie, że w domu panuje dziwna cisza. Choć przecież Pirania nie wydawała zbyt wielu dźwięków, to jednak biegała, ganiała się z Nusią i Gusią, skakała po drapaku, czy burczała zasypiając na naszych kolanach.

Oczywiście, Nusia przed snem zaglądała we wszystkie zakamarki szukając Pirci.

Codzienność na cztery koty

Położenie na łóżku wełnianego koca sprawiło kotom niebywałą radość. Śpią na nim wszystkie cztery, choć tu akurat wydać uśmiechającą się Nusię:

Sisi lubi spać wsparta o poduszki, więc ułożyła się tam, gdzie koc nie sięga. Ale w czerwieni też jej do twarzy, prawda?

Gusia zdjęcia uniknęła - oprócz koca polubiła też ostatnio budkę wiklinową, którą Nusia dostała od Z. i A. Nusia się do swojego nowego legowiska nie przekonała, ale Gusi ono w pełni odpowiada;)

W kontaktach Ko-córki - Pirania widać pewien przełom. Gusi zdarza się bawić z Małym Czarnym Kotem, a Nusia przystąpiła do mycia Pirci. Pucuje ją przede wszystkim w chwilach, gdy Pirania postanawia dołączyć do śpiącego na wełnianym kocu towarzystwa.

Sisi obecności Pirani nie zaakceptowała. Tzn. nie robi jej krzywdy, ale nam okazuje swoje niezadowolenie z obecności Małego Czarnego Kota.  Budzi mnie co rano drapiąc intensywnie w szybę. Nie przestaje, póki nie zobaczy, że wstaję. Robi to bez względu na to, czy miski są pełne, czy puste. Od dwóch, czy trzech dni korzysta z pustej kuwety Piranii. Gdy przychodzi się przytulać i widzi zbliżająca się Piranię syczy, parska i ucieka. Pewnie odetchnie z ulgą w poniedziałek. 

Nie dostrzegamy poprawy w Nusinkowych ślepkach. Jeśli po przyjęciu całej dawki wciąż nie będzie pozytywnych zmian, zrezygnujemy z dalszej kuracji.

Aby nie kończyć negatywnie i by jednak znalazła się tu i Gusia, wklejam jej zdjęcie zrobione w czerwcu bądź lipcu:

Ona też, też...

Pirania też zna skróty komputerowe. Dziś takim skrótem zmieniła rozdzielczość ekranu.

Kociątko potrzebuje aprobaty, wyrazów zachwytu i podziwu. I dlatego, kiedy potrzebuje skorzystać z kuwety, przychodzi do mnie i woła tak długo, aż zdecyduję się pójść z nią do łazienki. Wówczas zaczyna się przedstawienie, którego ukoronowaniem (po sprzątnięciu kuwety) mają być głaski i pochwała.

Przez pierwsze 2 - 3 dni Pirania dostawała jedzenie do miski ustawionej w pokoju. Uznaliśmy, że nasze ko-córki mogą się zbytnio zirytować obecnością malucha przy misce. Teraz już się tak nie da. Pircia zasiada między dorosłymi kotami na podłodze w kuchni, zadziera łepetynkę i czeka tak jak one, aż pełne miski zostaną postawione we właściwym miejscu.

Gdy tylko jedno z nas się kładzie, Pirania uprawia polowanie na kołdrze. Zabawne jest patrzeć z jak wielkim przejęciem skacze na ruszające się pod pościelą wyimaginowane zdobycze.

Drapak okazał się być przebojem. Pirania wspina się na bocianie gniazdo (z pewna trudnością, bo obcięliśmy jej pazurki) i zasypia w nim nic sobie nie robiąc z hierarchii panującej w stadzie.

Nusia bawi się z Piranią, Gusia pozwoliła jej spać przy sobie i tylko Sisi manifestuje dystans. Ale jak myśli, że nikt nie widzi, to obwąchuje kocinkę i zagląda jej w uszy.

Kichanie

Nusia, po przebytym w dzieciństwie kocim katarze, wciąż ma nawroty różnych dolegliwości. A to kicha ozdabiając nam ściany, a to nie kicha, ale nosek ma niezbyt czysty, a to ślepka jej płaczą wydzieliną, która nie w porę starta zasycha i robi się strupem. Podczas ostatniej wizyty u weterynarza pan doktor polecił nam nowy na polskim rynku specyfik pozwalający podnieść odporność i złagodzić objawy działania herpeswirusa.

Dostaliśmy w strzykawce 10 ml, czyli po dwie dawki na 5 dni, i przystąpiliśmy do aplikowania prosto ze strzykawki do pyszczka Nusiowego. Kocórka dostała szału i broniła się wszystkimi łapkami. Przed podaniem kolejnej dawki przypomniało nam się, że doktor wspominał, iż niektóre koty lubią to lekarstwo. Lek podany na palcu, do wylizania, okazał się być przysmakiem i Nusia wołana na kolejna dawkę przybiega z radością.

Zgodnie z zaleceniami mamy podawać lek przez 21 dni dwa razy dziennie, a po tym czasie i zauważeniu poprawy po jednej dawce raz dziennie.

Gdyby ktoś potrzebował takiego specyfiku dla swojego kota, to spieszę donieść, że nazywa się on ENISYL-F.

Wyróżnienie

Od Maus i Abigail otrzymaliśmy wyróżnienie "To lubię":) Bardzo nam miło - dziękujemy:)

Zasady zabawy są takie, że należy wymienić 10 lubionych rzeczy, zjawisk, przedmiotów i wskazać 10 blogów, które chce się odznaczyć wyróżnieniem. O ile pierwsze bez kłopotu spełnię, z drugim mam kłopot. Ale o tym za chwilę:)

Bohaterki bloga lubią:

- jeść,
- swoich ludzi,
- kartony,
- wspólną zabawę,
- książki i papiery, na których można leżeć,
- słońce,
- piłki, szczególnie ping-pongowe,
- koce, poduszki,
- siebie wzajemnie
- uczestniczyć.

Co do wskazania 10 blogów... Nie jestem w stanie wybrać z wielu czytanych tylko dziesięciu. Z bohaterami kocich blogów i twórcami blogowych zapisków czuje się niejednokrotnie związana emocjonalnie, blogi inne niż o zwierzakach czytuję też z ciekawością. Lubię te blogi, do których odnoszą zakładki. I te wszystkie z przyjemnością czytam, czekam na nowe informacje, martwię się długa ciszą. Po prostu - lubię Was!:)

Rocznica

Wczoraj minął czwarty, wspólny z Sisi, pierwszy września. Te cztery lata wiele nas nauczyły, dużo w nas zmieniły, a przede wszystkim sprawiły, że nie wyobrażamy sobie szczęśliwego domu bez kotów.

Pierwsze zdjęcie Sisi:

zostało zrobione, gdy na kilka dni przed końcem sierpnia znalazłam ogłoszenie o kociakach do oddania i poszłam wybierać, który z nami będzie. 

Mam nadzieję, że czeka nas jeszcze wiele dobrych lat z Sisuleńką:)