Nasz błąd

Każdy z kotów opuszczających schronisko w Katowicach dostaje kupon na sterylizację/kastrację (nie jeśli jest już po zabiegu). Dotychczas nie korzystaliśmy z tych kuponów; z dziewczynami chodziliśmy do naszego Doktora. Usłyszawszy jednak, że kastracja kota jest prostszym zabiegiem, postanowiliśmy skorzystać z z kuponu tym bardziej, że schronisko ma podpisaną umowę z kliniką weterynaryjną o bardzo dobrej opinii i bardzo oblężoną (próbowaliśmy się tam kiedyś dostać z Nusią na prześwietlenie nosa - trzeba było czekać minimum 2 tygodnie). 

Powinnam być czujniejsza i zaniepokoić się tym, co usłyszałam w słuchawce po tym, gdy zadzwoniłam, by umówić termin kastracji. Padło pytanie "Kot jest ze schroniska?" i tak naprawdę było to jedyne pytanie jakie mi zadano. Nie zostałam zapytana o wiek, wagę, stan zdrowia kota, tylko o to, czy przyjedzie z kuponem.

27 grudnia zawieźliśmy Wojtka, zgodnie z zaleceniem, przed 9 do kliniki. Odebrano od nas kupon, zapisano Wojtka w systemie komputerowym i poproszono, abyśmy zadzwonili koło piętnastej. Trochę późno, prawda? Niestety - na tym etapie też się nie wycofaliśmy.

Zadzwoniliśmy o 15 i usłyszeliśmy, że mamy po Wojtka przyjechać o 17. Po 8 godzinach od chwili, w której go zawieźliśmy. Z zaciśniętymi zębami wytrwaliśmy do 17 martwiąc się o jakieś komplikacje przy zabiegu i pocieszając wzajemnie, że przecież ktoś, kto będzie nam oddawał kota wszystko nam wyjaśni. Nieco natrętnie pchała nam się myśl o tym, że Wojtuś czekał na narkozę i zabieg zamknięty w transporterze kilka godzin, ale odpychaliśmy taką myśl - wszak renomowana klinika nie może w taki sposób traktować pacjentów.

Wojtka przyniósł nam młody człowiek w zielonym kitlu, który jednak nic na temat kota i zabiegu nie umiał nam powiedzieć, bo niedawno przyszedł do pracy. Gdy zapytaliśmy o to, dlaczego proces kastracji trwał tak długo, usłyszeliśmy od recepcjonistki coś, co podniosło nam włosy na głowie. W klinice, która ma bardzo dobrą opinię funkcjonuje taki system: w dzień zabiegowy wszystkie zwierzęta są dostarczane między 8 a 9 rano. Zabiegi zaczynają się o 10 i wówczas doktor wybiera kolejność w jakiej będzie operował zwierzęta. Rozumiecie? Koty/psy siedzą w strachu i bez właścicieli czekając na to, na kogo padnie kolejność. Czekają, bo w renomowanej klinice, w 2012 roku, nie można ustalić precyzyjnych godzin zabiegów. Oczywiście, rozumiem wypadki, nagłe sprawy, ale chyba z takimi sytuacjami mają do czynienia także doktorzy z innych przychodni weterynaryjnych, prawda?

Od młodego człowieka w zielonym kitlu usłyszeliśmy - proszę przez kilka godzin nie dawać kotu jeść. Te kilka godzin spowodowałoby, że Wojtek nie jadłby już dobę. Gdybyśmy wiedzieli, że jest operowany np. o 14, to ostatni przed zabiegiem posiłek dostałby dwanaście godzin wcześniej. Skoro jednak kazano nam dostarczyć kota do kliniki przed 9, to kolację Wojtuś dostał około 20 dnia poprzedniego.

W zaleceniach pooperacyjnych napisano "Ranę utrzymywać w czystości". Nie wiemy, czy szwy się rozpuszczą, czy musimy pojechać, by je wyciągnąć. Nie wiemy, ile kot waży, czy podczas podczas narkozy wszystko było w porządku. Nie wiemy jak długo czekał na zabieg i jak długo po zabiegu czekał na to aż go odbierzemy.

Żałujemy, że zdecydowaliśmy się na skorzystanie z kuponu i wykastrowanie Wojtka w tej konkretnej klinice. Może zanadto antropomorfizujemy doświadczenie Wojtka, może jesteśmy przewrażliwieni... Żałując swojej decyzji mamy gorącą nadzieję na to, że już nigdy nie będziemy musieli korzystać z usług tamtejszych lekarzy.

Wieści

Święta i koniec roku sprzyjają temu, by myśleć o bliskich, o tych, których - z różnych powodów - już z nami nie ma. Nasze myśli uciekły do kotów, które z nami mieszkały, były naszymi tymczasami, a teraz żyją szczęśliwie w nowych domach.

Inga

Jest jedynaczką. Jak piszą jej ludzie - rozpieszczoną jedynaczką:-)

Tunia

Kotka tak maleńka, że spała w niewielkim koszyku stojącym na stole wyrosła na piękną, dużą pannę. 

Ma troje kocich towarzyszy, ale to ona zajmuje fotel przy piecu.

Lusia zwana Karolcią

Wydawało się, że Lusia nie polubi ludzi i kotów. Jednak, gdy już się przekonała :-) 

Szymkowi towarzyszy od pierwszych dni stycznia tego roku i od razu zapałali do siebie sympatią. 

*   *   *

Dziękujemy ludziom Ingi, Tuni i Karolci za wieści i pamięć. 

Rytuały

Dzień się od drapania w lustro. W dzień roboczy drapanie zaczyna się nieco po piątej, teraz - zbliżamy się powolutku do ósmej. Wstając muszę uważać na Duszkę, dla której co wieczór kładę na dywaniku przyłóżkowym nieużywany już, polarowy szlafrok. Kocina przesypia na nim całą noc przecudnie zwinięta w obwarzanej. Słyszę Gusię, która przekręca się na drugi bok w koszyku stojącym koło kaloryfera. Wojtek zajął jedną z poduszek leżących na toaletce, nie zmieścił mu się tylko ogon. Nie wiem, gdzie spała Sisi, która już czeka na mnie w kuchni, ale wiem, że Nusia prowadząca mnie do miski przespała całą noc na naszych nogach.

Sypię po odrobienie suchego do misek, włączam ekspres i zmieniam wodę w kocich miskach. Zastanawiam się nad informacją z tej książki; wynika z niej, że suche nie jest dla kotów dobre. Szukamy sposobu na ominięcie suchej karmy.

Choinka pachnie w całym domu, w lodówce czekają sałatki, pierogi i uszka. Buraki na barszcz gotowe, kulebiaki już upieczone. Zupa makowa już prawie gotowa, grzybowa będzie, gdy skończy się barszcz. Dziś jeszcze tylko dom zapachnie pieczonym chlebem, a później spróbujemy włożyć sianko pod obrus. Moich kuchennych poczynań pilnuje Duszka, dla której każde otwarcie lodówki jest nadzieją na jogurt.

Rytuały upodabniają nas do siebie. Nas, czyli zwierzęta i ludzi. Każde z nas ma coś, co wyznacza mu plan dnia, życia. Każde ma coś, czego potrzebuje, by wiedzieć, że jest kochany, bezpieczny, że jego życie ma sens.

Dziękując za Waszą serdeczną obecność każdego dnia pragnę w imieniu naszej rodziny złożyć Wam życzenia Dobrych Świąt Bożego Narodzenia. 

P.S. Dla niektórych rytuały to sprzątanie. W ramach świątecznych porządków Gusia 5 lat temu trafiła do schroniska dla zwierząt. 

Choinka

Z. wniósł choinkę, a ja czatowałam z aparatem. Oto efekty:

 Wojtka zainteresował kulinarny aspekt choinki. 

 Duszka musiała zostać przyniesiona. Nie wyraziła zachwytu.

 Rozplątywanie światełek to ważne zadanie. Wymaga kociego nadzoru.

 Prezent :-)

Czułe uściski

Gusia już się nie gniewa. Koty przywitały ze zdumieniem, ale i zadowoleniem gości. Po ich wyjeździe odpoczywały, migdaliły się do nas i do siebie wzajemnie. W końcu wdzięczenie się do gości, obwąchiwanie toreb i - co najważniejsze - obrona przed głaskami wymaga mnóstwo wysiłku.

Czekamy na święta. I na choinkę :-D

Gusiowa paszczęka - część 2.

Dziękujemy za trzymanie kciuków!

Gusia protestowała przeciwko transporterowi i podróży (śnieg padał i w ogóle było paskudnie), protestowała przeciwko Panu Doktorowi, próbowała zwiać z wagi (waży 4,6 albo 4,7, więc odstawienie suchego wydaje się być dobrym sposobem na zrzucenie nadmiernych zaokrągleń na kocich brzuchach). Z. odebrał ją już elegancko wybudzoną i dynamicznie protestującą przeciwko wszystkiemu. Za to bez jednego zęba. Ów został usunięty, reszta paszczęki przejrzana i wyczyszczona. Pan Doktor zaproponował smarowanie dziąseł Gusi specjalnym żelem, który mamy i stosujemy na dziąsła Duszki i Nusi. Ha!

Gusia w domu pacnęła zaczepiającego ją Wojtka, przegalopowała po całym domu i poszła spokojnie spać do swojego ulubionego koszyczka przy kaloryferze. Gdy wróciła z pracy próbowała zrobić mi dziurę w nodze domagając się jedzenia. Kurczaka zjadła z pełnym ukontentowaniem.

Oczywiście - obrażona jest na nas. Bardzo mocno! Nawet nie dała się wziąć na kolana, ani nie przyszła w nocy (za to w nocy na kołdrę przyszedł Wojtek). Mam nadzieję, że się da szybko ułaskawić:-)

Zdjęcie z 2009, ale takie ładne, że nie mogłam się oprzeć:-)

Gusiowa paszcza

Wizyta u Doktora potwierdziła nasze obawy. Gusia ma ząb do usunięcia. Jesteśmy umówieni na wtorek. Potrzymacie kciuki?

Blaski i cienie, tylko nie wiadomo co jest czym...

W niedzielę, podczas jedzenia, Gusia zaczęła nagle warczeć. Wystraszyłam się, że jedzenie utkwiło jej w gardle lub między zębami i próbowałam zajrzeć w kocią paszczę. Nie było łatwo. Mnie trząsały się ręce, kot chciał mnie zjeść z powodu tego, że naruszam jego cielesną nietykalność. Uspokoiła się, a mnie nic nie udało się zobaczyć.

Dwa dni było dobrze, pomyślałam zatem, że faktycznie kawałek jedzenia utknął i ją irytował, ale już się rozpuścił i Gusia jest zdrowa, tylko wciąż obrażona. Niestety - wczoraj okazało się, że jednak coś jej jest. Udało mi się zajrzeć w kocie zęby i mam niedobre podejrzenia. Musimy skonsultować to z Doktorem.

Wczoraj wieczorem nastawiliśmy się na oglądanie filmu. Z. przygotował mi kawę, opatuliłam się w koc i czekaliśmy na rozpoczęcie emisji. Chwilę przed tym jak usiadłam Z. wyprowadził na śnieg Nusię i Wojtka. Po chwili wrócili i Wojtek najwyraźniej doszedł do wniosku, że jeśli będzie szybko biegał to szybciej wyschnął mu łapki. 

Biegał bardzo, bardzo szybko i wydawało się, że jest wszędzie w tym samym czasie. W pewnej chwili postanowił skoczyć z bocianiego gniazda na oparcie wersalki. Skoczył, ale po drodze zaczepił ogonem o filiżankę z kawą maczając w kawie ogonek. Udało mi się tym jednym skokiem zalać mnie, koc, kapę no i rzecz jasna - pozbawić mnie połowy napoju w filiżance. Usiadł później nieco oburzony i zlizywał kawę z mlekiem z ogona. Mnie pozostało nastawienie prania.

Dni

Są takie dni kiedy szczególnie trudno wyjść z domu. Dni, w które nie chce się opuszczać łóżka i drugiej osoby, a puchate kocie brzuchy skłaniają do tego, by się zatrzymać i wtulić twarz w burczące szczęście.

Dziś jest taki właśnie dzień...

I jak tu nie spać?

Pełnia szczęścia

Odliczam dni

Subtelnie skarcona przez Zu za milczenie na blogu zasiadam do pisania myśląc jednocześnie o tym, że trudno pisać o kociastych gdy się bywa poza domem i okazje do obserwowania ukochanych zwierzątek ma się nikłe.

W miniony weekend odwiedziłam Lulu, która nieustająco rozbraja mnie umiłowaniem łazienki (najcieplejszego miejsca w domu) i, w towarzystwie której, spędziłam noc. Tydzień temu odwiedził nas także P.; nie było go u nas ponad rok, ale koty doskonale o nim pamiętały i Gusia czym prędzej wykorzystała  dobre serce (i kolana) P. zalegając na nim na kilka godzin. Wraz ze mną, do domu, przyjechał Tata. Zachwycił się Wojtkiem i z radością poddał się zaszczytowi - jeden z kotów na nim spał:-)

Duszce wyładniała sierść. Chyba nie jestem zbyt baczną obserwatorką, skoro zauważyłam to dopiero teraz. Mam wrażenie, że jeszcze jakieś 2-3 tygodnie temu Duszkowa sierść była w znacznie gorszym stanie. Zmieniliśmy niedawno karmę, czyżby od tego? Musze poobserwować, bo zamierzałam wrócić do takiej, która koty jadły kilka miesięcy temu.

Wyliczyliśmy ostatnio, że Wojtek stojący na dwóch nogach, próbujący ukraść coś dobrego ze stołu, liczy sobie 75 cm. A dziś w nocy śnił mi się Wojtek dorosły, wyrośnięty. Nieodmiennie zastanawiamy się nad  pochodzeniem przodków Wojtusia. Może, mimo umaszczenia, płynie w nim krew serwala?;-))) 

Ostatnio w naszym domu pojawił się nowy koc. Został obejrzany i schowany przed wpływem kociej sierści. Dziś jednak postanowiłam się nim przykryć, bo zmarzłam podczas czytania. Czas jakiś później obudziło mnie bulgotanie. Sisi z rozanieloną miną ugniatała koc, a przy tym mnie leżącą pod nim. Szykowała sobie miejsce do spania dość długo, więc zostawiłam ją samą z kocykiem. Niedługo trzeba było czekać na pojawienie się Nusi, która zaciekawiona obwąchiwała nowe w odpowiedniej od Sisi odległości. Wojtek też wyraził zainteresowanie, ale uznał, że na fotelu śpi się lepiej. Gusia ułożyła się na krześle, a Duszka... Cóż Duszka ostatnio porzuciła miejsce do spania na toaletce na rzecz:

Mam niedosyt kociego towarzystwa i już cieszę się na święta.

P.S. Kwiatek wygląda jak wygląda skutkiem wcześniejszych działań Wojtusia. 

Nagroda :-)

Kfiatek z Mruczącej Krainy dała nam nagrodę, za którą pięknie dziękujemy.

Nominacja do Liebster Award jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za "dobrze wykonaną robotę". Jest przyznawana blogom o mniejszej liczbie obserwatorów co daje możliwość ich rozpowszechnienia. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (informujesz ich o tym) oraz zadajesz im swoje 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował.

Pytania zadane przez Kfiatka i odpowiedzi znajdziecie poniżej:

1. Wasza ulubiona pora roku? Każda, w której da się wizytować balkon i polować na ptaszory.
2. Film, który zawsze doprowadza Was do łez to... Jakikolwiek o nieszczęśliwych zwierzętach.
3. Ulubiony sposób na spędzenie wieczoru? Ukochany człowiek, koty, koc, książka.
4. Czy macie domowy sposób na przeziębienie? Jeżeli tak to jaki? Jak wyżej :-)
5. Gdybyście mieli zabrać ze sobą na wyjazd do lasu 5 rzeczy byłyby to...? Latarka, zapas baterii, koc, książka, nóż.
6. Coś czego w tej chwili chcielibyście się nauczyć robić  to...? Myśleć jak kot.
7. Jakiego zwierzęcia najbardziej się boicie? Żadnego.
8. Komedie czy dramaty? Co wolicie? Komedie.
9. Ulubiony kolor na jesień? Kolorowy - jak koty.
10. Z czym kojarzy Wam się cyrk? Z męczeniem zwierząt.
11. Wymarzony kierunek podróży? Tam, gdzie dużo kurzu. Zresztą gdziekolwiek pod warunkiem, że będzie ukochany człowiek i koty.

Chciałabym nagrodzić wymienione poniżej blogi, choć wcale nie jestem przekonana, czy akurat w ich przypadku można mówić o mniejszej liczbie odwiedzających:

Elę i http://jutrofutro.blogspot.com/

Ankę Wrocławiankę  i http://zamoimidrzwiami.blogspot.com/

Damę Ya  i http://nadrapaku.wordpress.com/

Ewko77 i http://kotototek.blox.pl/html

Rzekę  i http://mojkotija-beata.blogspot.com/

Chciałabym poprosić o udzielenie odpowiedzi na pytania:

1. Za co kochacie swoje zwierzęta?
2. Co Was irytuje w swoich zwierzakach?
3. Co najdziwniejszego podjadają Wasze zwierzęta?
4. Książka o zwierzakach, którą możecie polecić?
5. Film o zwierzakach, który polecacie?
6. Co zadecydowało o tym, że Wasze zwierzaki noszą takie imiona jakie noszą?
7. Czy podróżujecie ze swoimi zwierzętami?
8. Gdzie w Waszym domu chowają się zwierzęta przyprawiając Was o zawał serca spowodowany strachem, że na pewno zapomnieliście zabrać psa ze spaceru/uciekł Wam kot?
9. Jakie jest najdziwniejsze upodobanie/zwyczaj Waszego zwierzaka?
10. Gdybyście mili dać dom zwierzęciu egzotycznemu to jakiemu?
11. Potrafisz sobie wyobrazić swój dom bez zwierząt? Jak by to było?

Zapraszam do zabawy:-)

Ach, jak nam było dobrze...

Gusia nadal przychodzi spać ze mną na poduszce. Nie zawsze, dość grymaśnie, ale przychodzi. Wie jednak kiedy będzie mnie budził budzik i w te noce opuszcza mnie gdzieś nad ranem, by tylko nie być budzoną piszczącym telefonem. Zanim jednak nastanie ten niemiły moment doby, Gusia rozciąga się wzdłuż poduszki, omiata mnie ogonem i cichutko burczy. Głaskana zaczyna burczeć głośniej i wówczas najczęściej zasypiam. Nie dam rady mieć burczącej Gusi koło ucha i nie spać. Po prostu się nie da...

Zaczęłam dziś od Gusi, bo o ile jej spaniem na mojej poduszce się nie przejmuję, martwi mnie nieco Guziolkowa odmowa jedzenia pokarmu suchego. Kupiliśmy jedno - jadła, by po 2-3 dniach powiedzieć, że jej nie smakuje. Dobra dusza, ciocia Z., zamówiła koteczce inne żarełko, a które Gusia rzuciła się z zapałem. Zapał minął po 3-4 dniach. Próbowałam obejrzeć Gusiowe zęby, jeden wydał mi się nieco podejrzany, ale dziąsła ma ładne, a poza tym - jak wiedzieć, czy ząb jaki właśnie dotykam kota boli, jeśli kot krzyczy na mnie podczas całego, bardzo skomplikowanego, procesu zaglądania do kociej paszczy?

Podczas czterech dni wolnych pławiliśmy się w luksusie bycia razem. Sisi nie mogła się zdecydować kogo bardziej lubi ugniatać i gryźć w nos, Duszka zwabiona "dobrym" zdecydowała się opuścić swoją ulubioną podusię i towarzyszyła nam w pokoju. Nusia a to szalała z Wojtkiem, a to wylegiwała się nadstawiając puszysty brzuszek (Jak z watki - mówi Z.) do głaskania. Gusia większość czasu spędzała na bocianim gnieździe (Widzieliście te kocie meble? Ale bym chciała!) na krześle lub na naszych kolanach. Wojtek szalał z Nusią, ganiał pozostałe kotki, bawił się piłkami, skakał z drapaka na niewyobrażalną odległość i z solidną prędkością. Miał oczywiście też chwile wyciszenia; nieliczne, choć długotrwałe.

  

Wojtek burczy z gardła. Innym kotom dźwięk wydobywa się z brzucha, jemu zatrzymuje się na poziomie krtani. A poza tym... Na Wojtkowym nosie, po bokach, są dwie kropeczki. I z tych kropeczek wyrastają włoski. Zdumiało mnie to bardzo, bo żadna z kotek nie ma takiego dodatku. Czy to cecha tylko chłopięca? Wiecie coś o tym?

Duszka od pewnego czasu, razem z Sisi, czeka na mnie, gdy wracam z pracy, na przedpokojowej szafce. I teraz już muszę się nachylić od obydwu, by powąchały świat jaki ze sobą przynoszę do domu.

P.S. Tak, wiem - znów nawrzucałam mnóstwo podobnych sobie zdjęć. Ale wiecie..., rozumiecie...