Na to każda pora i pogoda jest dobra

Wypalone słońcem

 

Szczęścia

Jedno szczęście nawiedziło mnie dziś w nocy. Łaziło po mnie, ocierało się, machało ogonem po twarzy, a przytrzymywane uwalniało się z sennego uścisku, by dalej barankować, czulić się i migdalić. Dopiero, gdy szczęście zeskoczyło i łóżka i zamiauczało (co mu sie raczej nie zdarza) uświadomiłam sobie, że ów napad czułości powodowany był głodem i jego efektem miało być obudzenie mnie i doprowadzenie do miski celem jej napełnienia. Spełniłam oczekiwania szczęścia.

Drugie szczęście, cichaczem, ułożyło się na dolnej połowie łóżka. Podkuliłam nogi, by szczęścia nie kopnąć, a gdy się nad szczęściem nachyliłam, szczęście - zdecydowanie przez sen - pocałowało mnie w nos.

Trzecie szczęście w porze zbliżonej do 4:30 postanowiło podrapać w lustro wykazując się tym samym sprytem niebywałym. Któż bowiem może znieść drapanie szczęścia o szklaną taflę? Mam też teorię, iż szczęście się do wspomnianej godziny wysypia i owo drapanie traktuje również jako element gimnastyki. Szczęście zostało nakarmione i dapało już tylko raz. Bo czasami drapie dwa razy. Albo i trzy.

Czwarte szczęście o wspomnianej 4:30 zasiadło na stoliku pod oknem i tęsknie wpatrzyło się w dal. Uznając, że przed piątą jest zbyt zimno, bym mogła spokojnie spać przy otwartym oknie, nie wypuściłam szczęścia na balkon. Za czas jakiś szczęście próbowało przesunąć koszyk wiklinowy, w którym spało pierwsze szczęście, wychodząc z założenia, że jak się uda zrobić podkop pod koszykiem, to koszyk da się przesunąć. Kopało tak długo, że zdążyłam kilka razy zasnąc i się obudzić. O 5:40 szczęście wywędrowało na balkon i jest tam do teraz.

Drugie szczęście uznało, że skoro już niektórzy wstają i jest w domu jakieś poruszenie, to trzeba wstać i posiedzieć nad miską. Albo się, mimo senności wielkiej, przespacerować po przedpokoju burcząc niczym traktor bizon i omiatając ogonem nogi nieprzytomnego człowieka.

Piąte szczęście zdecydowało się obudzić na dźwięk otwieranej lodówki. Jogurt, który miał trafić do "pracowej" sałatki trafił do miski szczęścia, które zaspokoiwszy przypadkową zachciankę powędrowało zająć wygodne krzesło na równie wygodnymi poduszkami.

Też nie moglibyście żyć bez swoich szczęść?

Zwierzyniec na wyjeździe

Piątkowe popołudnie i sobotę spędziłam w towarzystwie Lulu, Saszki i ich ludzi. Lulu pozwalała się głaskać, Saszka radośnie witała każdą okazję do spaceru, czy zabawy, a ja, przy okazji, poznawałam świat miejskich psów. 

 Tajson nastawiony zadaniowo. Przynosił piłkę, kład pod nogi człowieka i czekał na rzut.

 O, tę różową piłkę... Vega okazała sie być stateczniejsza - pobiegła tylko kilka razy.

 Lulu uznawszy, że to ona powinna być gwiazdą wieczoru, zasiadła na stoliku telewizyjnym.

A za to, co na zdjęciu dostane burę... Haszczorowi nie wolno wchodzić na kanapę, ale... 

Zasnęłysmy w takiej pozycji...

Gracja(n)

I nie trzeba słów...

Po wizycie u PanDoktora

Wizyta u PanDoktora przebiegła bez zakłóceń. Sisulowy pyszczek pozwala na odstawienie antybiotyku, ale wymaga pozostawienia innego leku. Który to lek wkładam Sisulce prosto do gardła dwa razy dziennie, przy jej wyraźnej dezaprobacie.

Wojtuś jako kot uroczy zauroczył ponownie PanDoktora. Nasze chłopiątko waży 4,35 kg i ma lekko, prawdopodobnie alergicznie zaczerwienione ślepka. Pomóc może świetlik lekarski zaparzany, studzony i używany do przemywania ślepków.

Takiż sam świetlik powinien być stosowany do przemywania oczków Małego Misia, któremu ostanio stan oczu, a zwłaszcza jednego, znacznie się pogorszył. Nusia potraktowana świetlikiem przemieniła się w dzikiego, groźnego stwora z uzębienia i upazurzenia przypominającego prastare tygrysy. PanDoktor nie uprzedzał, że świetlik ma takie działania uboczne. Co? Że to tylko cecha osobnicza Nusi? Nie upieramy się, że nie, ale dalsza kuracja świetlikiem staje pod znakiem zapytania. Choć oczywiście wobec wyboru: Nuśkowe ślepia, a nasze ręce, wybierzemy Nusiowe ślepia.

Jej Wysokość Nuś

Drapak wystawiony na balkon bije rekordy popularności. Bocianie gniazdo stało się miejscem, do którego tworzy się kolejka. Ostatnio przyłapałam na drapaku Nusię. Jak widzicie - było nieco ciasno... Robiłam jej zdjęcia nie mogąc przestać się śmiać, za co Nusia się na mnie obraziła. Ale zdjęcia wyszły przyjemne, prawda?

Pyszczydło Sisulowe

Czasami mam wrażenie, że myśląc o tym, że zapewniamy kotom dobrą opiekę, mocno się łudzimy. Wystarczy nie dość szybka reakcja, nie dość dokładna obserwacja, by przegapić objawy choroby kota.

Czas jakiś temu Sisi zaczerwieniły się dziąsła. Zaczęliśmy smarować żelem, który kiedyś dostaliśmy na podobne kłopoty u Nusi i zaczerwienienie zbladło. Powtórzyło się, ale i my powtórzyliśmy kurację. Niestety, nagle Sisuleńce zaczął wypadać języczek z pyszczka i siedziała bida z takim wypadniętym końcem jęzorka wyglądając niczym nieszczęście.

W piątek odwiedziliśmy Doktora, gdzie okazało się, że Sisi musi mieć usunięty kamień nazębny. Po zabiegu dowiedzieliśmy sie także, że Doktor usunął trzy zęby, a w Sisulowym pyszczydełku zrobił się bolesny stan zapalny, którego nie zauważyliśmy.

Kotka dostała leki na miejscu, kolejne podajemy jej w domu. Odżyła - jest weselsza, bawi się, czuli się do nas jak już dawno nie. A mnie dręczą wyrzuty sumienia, że przez zbyt małe wyczulenie na każdą zmianę nie zauważyłam, że kot cierpi.

W czwartek jedziemy na wizytę kontrolną. 

Obrazki rodzajowe

Dzień Psa

Wychowana na Reksiu i Pankracym nie mogłabym nie dręczyć rodziców o obecność psa w domu. Pierwsza pojawiła się Kropka. Później była Bela, a jeszcze później Coma. Na zdjęciach w domowych albumach jest chyba tylko Kropka.

Po kilku latach bezpsich moja siostra zapragnęła, podobnie jak ja wcześniej, psa. I tak trafił do nas Misiek. Wielorasowy, mądry, opiekuńczy, a przy tym wszędobylski. Znali go mieszkańcy miasteczka. Wychodził z domu na samotne spacery, a jeśli chciał wrócić często ktoś odzywał się w domofonie - "Państwa pies czeka". Wiedział, gdzie pójść, by dostać coś dobrego, które zakątki omijać (np. okolice przychodni weterynaryjnej). Wędrował z nami wiele kilometrów, gonił, gdy zjeżdżałyśmy z górek na sankach, po prostu z nami był. Pokochał malutkiego kociego szkraba przyniesionego do domu przez siostrę i wychował jak swojego - podnosił kocinkę, gdy rozjeżdżały jej się łapki przed miską, nauczył jak szczekać na ptaki i jak spać na wersalce pani, żeby było najwygodniej. Umarł niespodziewanie na serce.

Do jakimś czasie do domu, a właściwie do Rodziców, bo my już mieszkałyśmy poza domem, trafiła Ciri wyłowiona wraz z workiem z jeziora. Piękna, czarna, mądra, kochająca. Pilnowała swojego, cieszyła się naszymi przyjażdami, uwielbiała biegać za rowerem, a w późniejszym wieku jeździć samochodem. Rozstaliśmy się z nią w tym roku, niedawno.

Choć mieszkają z nami koty tęsknię za obecnością psa. Uśmiecham się szeroko do każdego mijanego na spacerze, śledzę fora, strony, czy facebookowe profile fundacji pomagającym psom i obiecuję sobie, że kiedyś, gdy tylko będziemy mogli, zaprosimy do naszego domu psa.

W Dniu Psa życzę wszystkim psom kochających ludzi, wygodnych legowisk i pełnych brzuchów. A Wam, którzy towarzyszycie psom, pozostaje mi powiedzieć - Cieszcie się ich obecnością!

P.S. Podróżującym z psami polecam akcję "Wystaw miskę".