Czuję na sobie przenikliwe spojrzenie - gdy otwieram oczy widzę Nusię udającą posążek kota.
Sisi ugniata ulubiony kocyk, szczęśliwa, iż mimo wstawionej w jej ulubione kocykowe miejsce szafki, kocyk się wcisnął. Próba pogłaszczenia Sisi lub nakłonienia jej, by poleżała z nami kończy się radosnym galopem zmierzającym poza obręb naszych rąk.
Gusia drapie w szafę. Pogłaskana burczy gniewnie i odsuwa się na odległość oddaloną od moich wyciągniętych maksimalnie palców o 3 milimetry.
Nusia postanawia wykopać skarb spod materaca, na którym śpimy. Gdy nudzi się jej kopanie, to układa się bokiem na dywanie i jedzie jak strażacy na rurze alarmowej wzdłuż boków drapiąc niemiłosiernie.
Gusia postanawia przyjrzeć się z bardzo bliska szafce, którą wczoraj wstawiliśmy u wezgłowia łóżka. Wskakuje na nią, wspina się na palce sprawdzając, czy po boku szafy da się gdzieś wspiąć, przechodzi po szafce szurając lampką i sprawdza, czy chociaż po ścianie da się wspiąć. Wraca ciężko wzdychając. I na odchodne znów drapie w szafę.
Sisi, zainteresowana tym, co na szafce robiła Gusia, postanawia również przyjrzeć się dobrze nowym perspektywom. Upiera się przy tym, że jeśli będzie odpowiednio długo i intensywnie na boku szafy szukać zaczepienia dla swoich pazurków, to owe zaczepienia znajdzie i uda jej się wejść na górę szafy. Moje słowa o tym, że szafa stoi zbyt blisko sufitu, by jakikolwiek kot mógł się tam zmieścić (no może oprócz czterotygodniowego) lekceważy i drapie dalej. Na łapanie za nogę się obraża, przesuwa lampę i zastyga oburzona, gdyż podczas jej nieuwagi do szafki przybliżyła się Nusia.
Nusia siedzi tuż obok mojej głowy blokując Sisi zejście z godnością z zajmowanej dotychczas szafki.
Sisi wykonuje skoook, a Nusia czym prędzej - wzorem starszych koleżanek - wskakuje na szafkę, by zbadać cóż ona kryje w sobie za tajemnicę. Obwąchiwana nader dokładnie i długo szafka ani drgnie. Z kuchni dobiegają odgłosy rozgryzania suchej karmy, ale i to nie jest w stanie oderwać Nusi od węszenia.
Wybucham śmiechem, gdyż Nusia wącha bardzo głośno i przypomina w tym wąchaniu psa. Nusia schodzi z szafki i podejmuje ni to walkę, ni to pieszczoty z moją dłonią. Później kładzie się pod suszarką z praniem i liże rękaw zwisającego sweterka wprawiając w drganie całą suszarkę.
Po półgodzinnym leżeniu w towarzystwie intensywnie funkcjonujących kotów wstaję z łóżka.
Koty idą spać.
Jest 7.
11 komentarzy:
I czyż to nie są piękne chwile?;)
A jeśli koteczek zechce drapać w szafę o drugiej w nocy?I padniętemu ludziowi braknie już jaśków do rzucania?Trzeba wstać,"mokre "dać,umościć ręcznik w umywalce i uluać do snu..A samemu oglądać coś w telewizji,bo przecież za pół godziny zacznie koteczek drugi...
O tej porze spać!!!!to tylko może ten kto nie ma kotów.psa czy dziecka.a ranek mimo mgły warto zobaczyć . o to już one zadbają:)
Znaiko,
piękne:)))
Zuzanno,
no to Ty masz gorzej - w nocy był nie miała siły. Pozdrawiam Was wszystkich:)))
Pospałoby się i do 10, ale cóż... ;)
Trafilam na Twojego bloga przez przypadek i tak siedze, czytam i placze ze smiechu :)
Widze, ze nie tylko ja jestem kazdego dnia budzona bladym switem. Swietne sa te Twoje kociaki... lobuziaki ;)
Maus,
dodałam Twoje Brytki do linków:)
prawdziwa kocia natura, każda nowa rzecz musi być dogłębnie zbadana pod kątem przydatności dla kota oczywiście
kota dostała ode mnie ostatnio kulkę styropianową do zabawy, ale jako, że ona nie bardzo nauczona do bawienia się, to ją zostawiła pod moim krzesłem po dwóch potrąceniach łapką... ale za to następnego dnia obudziło mnie bieganie i szuranie i obijanie kulki o łóżko... właśnie gdzieś koło 7 rano ;)
Madziaro,
w nas wcią stoi pudełko z kasztaniami. Gdy kociaste ganiają wieczorem i któraś wpadnie w to pudełko pół domu zrywa się na równe nogi;)
Normalka. Tylko ja tak mam o 4.30. ;-)
xmas_eve,
współczuję;)
Prześlij komentarz