Podczas wędrowania po blogosferze znalazłam taki tekst:
Bo w schronisku, proszę Pani to jest trochę jak w domu dziecka, nosy poprzyklejane do szyby, stukot łapek i ciągłe kolejki do toalety, no i wyczekiwanie, ciągłe, że może w końcu po mnie przyszła ta Pani? Może zatrzymany na dłużej wzrok tego Pana mówi, że dziś ja opuszczę to miejsce by zasiąść na jego kolanach? I rozczarowania, kiedy widzisz sylwetki ludzi, którzy odchodzą śledzone pełnymi jeszcze nadziei oczami, odprowadzane cichymi słowami: nie zostawiaj mnie, proszę... Bo w schronisku proszę Pani, to jest trochę jak w poczekalni, jedni przychodzą, drudzy odchodzą, wszyscy z niecierpliwością oczekują, kiedy wybije TA godzina. Niby razem a jednak każdy osobno. Jedni wciąż pełni nadziei, że to już, niebawem, za chwilę inni już bez emocji, bez wiary... Ile można czekać na pociąg, który ma setki łez opóźnienia?... Mruczek ze Schroniska
Znalazłam go TU.
4 komentarze:
smutne :( ehhh... gdybym tylko mogła mieć więcej kotów, to bym pewnie wszystkie ze schroniska zabrała.
strasznie smutne :( i to prawda! nasz Zibuś jest ze schroniska, i jak byliśmy po niego wszystkie kotki się prężyły, prezentowały i wyciągały łapki do nowych, potencjalnych rodziców...najgorsze było zobaczyć ludzi odwracających się z obojętnością na pięcie i mówiących: weźmiemy jednak ze sklepu :((
A najsmutniejsze jest to, że w wielu schroniskach określenie "TA godzina" oznacza coś zupełnie innego...
Mustahelmi,
my w tym celu gramy w totolotka:)
Pureshore,
każdą wizytę w schronisku odchorowywałam. Nasze Gusia i Nusia są stamtąd wyrwane.
Dasz linka do swojego bloga? Dodam do zakładek:)
Nougatino,
chyba nawet nie wiesz jak ja się cieszę, że wzbogaciliście się o Jasminę:)
Prześlij komentarz