Sisi przywykła już do obecności Heleny. Wczoraj usiadła w bezpiecznej odległości i całe moje zajmowanie się dzieckiem przeczekiwała wpatrzona we mnie kamiennym wzrokiem. Ale już wie, że nie trzeba okazywać zazdrości i obrażać się na mnie. Przybiega zatem w ciągu dnia szybko mnie ucałować, a wieczorem przyszła się przytulić.
Najbardziej jednak lubię sposób w jaki Sisi mnie budzi. Idzie po mnie, przez całą moją długość, dochodzi do twarzy, dotyka mnie nosem i z tymże nosem przytkniętym do mojego czeka, aż otworzę oczy. Gdy otworzę, następuje pora karmienia kota i Sisuleńka już nie odpuści. Dziś spotkanie nosów odbyło się o 7:55.
niedziela, 30 grudnia 2007
Komentarze:
aga_ata
2007/12/30 16:15:52
Ten napis to przypadek? :D
mbmm
2007/12/30 17:50:03
Hmmmmmmm...;)))
henio75
2008/01/01 18:30:00
To chyba koci rytuał budzenia.
Nikt nie wytrzyma permanentnego dotyku wąsów kocich na twarzy. Taka perfidna kocio-chińska tortura.
A gdy gospodarz nie chce wstać, kotek łapą w nos mu: pac! - na miękko za pierwszym razem, na drugi nikt nie czeka.
Bydlątko nie dało się oszukać, że śpisz.
A do lodównki prowadziło jak po sznurku.
mbmm
2008/01/02 09:59:52
Henio75,
masz kota czy miałeś? Mnie budzi już samo spacerowanie po mnie słodkiego, kociego ciężaru;)))A gdzie jest lodówka lub inny schowek na kocie smakołyki wie Sisul bezbłędnie;)
henio75
2008/01/03 19:17:47
mbmm,
kocura miałem. 14 lat około.
Rude wielkie piękne kocurzysko. Rasa - Kot europejski zwany skądinąd dachowcem.
Paskowany na czarno, z brązowym nosem i czarnymi podeszwami i rysiowymi kitkami na uszach.
Niektórzy ludzie się go bali, na psach wyjeżdżał z domu. Bestyja.
Mniejszy piesek sąsiada zlał się pod siebie na widok kota. A ten drań nie miał chyba jakiegoś zwoju w kociej mózgownicy, bo zaprogramowany był na zabijanie, niezależnie od wielkości ofiary - wilczur znajomej bał się go panicznie :)
Po prostu wyczuwał, kto się go boi, kto lubi, itd. Niestety zdechło mu się ze starości na cukrzycę kilka lat temu, a ja z sentymentem czytam od jakiegoś czasu Wasz blog i jakbym widział swojego kochanego zbója.
Chociaż kotka to inna psychika. Bardziej przytulna.
Pozdrawiam.
mbmm
2008/01/04 09:20:22
Henio,
przykro mi, że żyjesz już bez swojego "zbója". I jednocześnie cieszę, że znajdujesz przyjemnośc w czytaniu o Sisi - pozdrawiam serdecznie:)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz